Horor filmovi

Režija: Tony Giglio

Scenarist: Daniel Kay

Uloge:

Josh Randall (I) ............................ Mike

Brianna Brown .............................. Sheryl

Nick Searcy ................................ Clyde

Beth Broderick ............................. Ida

Sascha Rosemann ........................ Deacon

Branden R. Morgan ....................... Brody

T.W. Leshner .............................. Darryl

Ryan McGee ............................... Lonnie

Dakle, posle kraće pauze vraćam se na recenziju filma, ali ne brinite, istorijat horor filmova još nije završen.

Radnja:

Film otvara zatočeništvo dvoje mladih ljudi i isprva se čini da će to biti još jedan od filmova iz serijala o deformisanim, degenerisanim seljacima iz svakakvih vukojebina čiji je hobi ubijanje i kanibalizam. Nakon likvidacije to dvoje nesrećnika, upoznajemo se sa parom koji je želeći da pobegne od gradske vreve odlučio da vikend provede u kampovanju i uživanju u prirodi.

 
                       Mike i Sheryl  

Radi se o pomalo neozbiljnom momku i devojci koji uzimaju instrukcije od rendžera koje su staze najbolje i sl. Rendžer ih upućuje na dve najsigurnije staze kojima oni redovno patroliraju i u slučaju da im se nešto loše dogodi u šum, budući da su početnici u šumskim izletima, preporučuje da se drže tih staza. Naravno, momak je kao što sam rekao neozbiljan i vuče ga da ne idu tim preporučenim stazama, a njihovu odluku da ne potupe po rendžerovom savetu, ubrzava lokalna žiteljka na koju nailaze baš ispred znaka sa stazama, na raskršću.

 Lokalna meštanka preporučuje izletnicima stazu Timber Falls

Lokalna meštanka im govori da su staze uglavnom dosadne i da je najbolje da krenu stazom po imenu Timber Falls, koja je inače jedina izdvojena. Ono što upada u oči je njena reakcija kada sazna da Mike i Sheryl nisu u braku, naravno uz nezaobilazno pominjanje Boga. Mladi se zahvaljuju i upućuju baš stazom Timber Falls i kako ne mogu da smire svoje hormone odluče se za jednu partiju seksa u sred šume. Na njihovu žalost u tome ih prekida ekipica lokalnih seljana koja ih dosta izmaltretira dok im ne izmuze 50 dolara za nekakvu home-made žestoku rakiju.

  Grupica seoskih mladića prekida Mikea i Sheryl u zanosu

Iako su doživeli priličnu mentalnu torturu od lokalaca, Mike i  Sheryl nastavljaju kao da se ništa nije desilo i ona čak zahteva od njega da baci pištolj koji je krišom poneo, jer ona, možete misliti, je prestala da broji koliko je ljudi poginulo od metka!? WTF!? Tada nailaze na jednog starijeg rendžera koji ih upućuje gde je najbolje mesto za prenoćište, ali i on u najmanju ruku čudno reaguje posle saznanja da izletnici ne znaju ni kojoj crkvi pripadaju. Mike i Sheryl nastavljaju po svom, bez ijedne reči predstavniku zakona o prethodnom maltretiranju. Pa da, čisti šumski vazduh baš ume da utiče na pamćenje. Posle postavljanja šatora i vruće provodene noći, ujutro se Sheryl iskrada iz šatora i odlazi do obližnjeg jezera na kupanje. Ali bolje da nije. Njen vrisak budi Mikea i ovaj saznaje da mu je devojka nestala i naravno, odmah sumnja na lokalce da imaju veze s tim. Posle sukoba sa dvojicom od one trojice mladića, uverava se da oni nemaju veze sa otmicom i otevši im pušku kreće u potragu.

Medjutim, zbog neopreznosti, doživljava tešku povredu jer zakorači u zamku za medvede posle čega gubi svest. On se budi u kući one žene koju su sreli kod raskršća, sa previjenim ranama, ali ono što mu je sumnjivo je otkud to da ga ta žena zove po imenu a ne po nadimku. Kada počinje sve više da sumnja u njene dobre namere, gubi strpljenje i počinje žestoka svadja gde Ida (meštanka) pokazuje pravo lice i dolazi do tuče u kojoj je Mike onesvešćuje nakon čega otkriva podzemne prostorije za koje sumnja da se u njima nalazi njegova devojka. 

To se ispostavlja tačnim i on je oslobadja ali u tom trenutku se pojavljuje osoba deformisanog lica sa početka filma i iako devojka pobegne van kuće, on je stigne i počinju najteži trenuci u životu dvoje izletnika.

Deacon, ubica deformisanog lica

Ubrzo saznajemo da su povezani Ida, rendžer Clyde koga su sreli posle susreta sa lokalnim momcima i Deacon, mladić deformisanog lica. Naime, Clyde i Ida su bračni par koji je veoma religiozan, Deacon je njen brat, i oni imaju problem - ne mogu da imaju dete jer Ida stalno pobaci. Ujedno, Clyde je i sveštenik nečega nalik crkvi što je smešteno u njihovom podrumu, a kasnije se ispostavlja da su njih troje pripadnici sekte jer imaju drugačije vidjenje uloge Jude u Bibliji.

 
Mike u podrumu - svetom mestu ove tročlane sekte

Saznajemo da posle brojnih pokušaja da imaju dete, pošto ih stižu godine imaju sve manje šansi za to, Clyde i Ida dolaze na ideju da grešne izletnike prvo venčaju, da Sheryl ne bi u grehu začela, a onda nateraju Mikea da oplodi Idu i tako uzmu njihovo dete i uzgajaju ga kao svoje. Naravno, Mike nema nameru da postupi tako jer zna da bi čim Sheryl zatrudni njega ubili. Zato preživljava strašne muke dok pokušavaju da ga slome i nateraju na tu suludu ideju.

Clyde - sveštenik, glava porodice i ludak

U medjuvremenu, roditelji nestalog para, prijavljuju njihov nestanak rendžerima i nude nagradu, što privlači lokalce sa početka filma Brodya i Lonniea da krenu u potragu, a kako Brody od ranije sumnja da Clyde i Ida imaju neke veze sa nestankom mladog para, odluče da krenu sa njihovom kućom.  I tako obojica postaju žrtve. No ovde se uvidja i jedna kolosalna greška. naime, dok njih dvojica pokušavaju da udju u kuću, razbijaju staklo na ulaznim vratima što Clyde I Ida jasno čuju iako se nalaze u samom podrumu, 6 metara ispod zemlje. Još više čudi to kako se krici iz podruma ne mogu čuti napolje ali se zato čuju zvuci spolja.

Lonnie sa sekirom u glavi 

Ipak, spletom neverovatnih okolnosti, Mike uspeva da se oslobodi i likvidira Clydea, ali onda dolazi i do konfuznog raspleta, brojnih onesvešćivanja i Sheryl ubija Deacona tako što ga spali, a nakon što Ida rani Mikea, Sheryl ubija i nju. 

 
Deacon sa raspećem u vratu

I nekako mi se čini da je to i najbolji kraj za film, malo van šablona, jer lovci postaju lovina, ali tako nije mislio i "genijalni" scenarista Kay koji je odlučio da film završi na najbljak mogući način.

              
Ida kao muva bez glave

 
Ida, pardon Idina glava 

Moj osvrt:

Malo je dobrih stvari u ovom filmu. Jednostavno, neke propuste u scenariju sam već pomenuo u opisu filma, ali evo još jednog: pošto Ida i Clyde žele da Mike oplodi Sheryl, vezuju za sto i drogiraju čajem, što se dešava prvi put ali drugi put Sheryl folira nesvest, a Mike kaže da nije popila ono "sranje" što joj je Ida dala. E sad, nek mi neko objasni kako je moguće isfolirati ispijanje šolje čaja kojom vas poji neko?

Isto tako, ubistva i nisu toliko brutalna, praktično su klasična: sekira u glavu, sačmarica, klanje i spaljivanje. Jedino, Idina smrt odstupa od toga jer biva obezglavljena i to Deaconovim omiljenim oružjem koje možete videti na posteru za film.

Takodje, scenario je prepun klišea da to baš ume da smeta, naročito u prvom delu filma. A tek završna scena - jednostavno znate da će se to dogoditi i baš je bez veze.

Ono što bih izdvojio kao dobru stranu filma je ipak konstantna napetost, naravno od drugog dela filma, jer je prvi dosta monoton, dosadan i klišeiziran. Ako ste pasionirani ljubitelj horor žanra nećete mnogo izgubiti gledanjem ovog filma, jer snimljeno je more lošijih. 

Ocena: 

ka

Ostali rani horor filmovi klasici:

Ostali klasici horor žanra tridesetih i s početka četrdesetih godina obuhvatili su i jedan od najboljih avanturističkih-horor filmova svih vremena – to je bio klasik tipa «Lepotica i zver» King Kong (1933).

Vilis O’Brajen (Willis O'Brien) stručnjak za specijalne efekte stvorio je mnoge makete za filmove. Posle uspeha koji je postigao sa filmom Dracula (1931), Tod Brauning (Tod Browning) režirao je neobični, gotski film Freaks (1932) sa stvarnim cirkuskim “nakazama” – jedan od njegovih najboljih radova. Radilo se o tome kako se grupa nakaza osvetila prelepoj sponzoruši trapezantkinji i pretvorila je u monstruoznu polu-ženu polu-pticu. Ovaj kultni film redefinisao je koncepte lepote, ljubavi i nenormalnost ali bio je tako uznemirujuć za svoje vreme da ga je publika zaobilazila u velikom broju a čak je bio i zabranjen u Engleskoj trideset godina! Posle ovog filma Brauningova karijera krenula je nizbrdo – režirao je još samo nekoliko filmova pre nego što se 1939. godine penzionisao.

Britanski režiser Džejms Vejl (James Whale) snimio je jezivu, crnu komediju i priču o duhovima The Old Dark House (1932) sa Borisom Karlofom u prvoj glumačkoj ulozi i to batlera Morgana dok je glavnu žensku ulogu igrala Glorija Stjuart (Gloria Stuart) koja se “vratila iz mrtvih” u filmu Titanic (1997).

Čarls Lafton (Charles Laughton) glumio je ludog naučnika doktora Moroa (lika iz novele iz 1896. godine) u filmu The Island of Lost Souls (1932) koji je režirao H. G. Wells (film je doživeo rimejk 1977. godine u kom je glumio Bert Lenkester (Burt Lancaster) kao i 1996. godine, nazvan The Island of Dr. Moreau sa Marlonom Brandom (Marlon Brando) u glavnoj ulozi), odgovornog za pretvaranje nedužnih životinja u groteskne hibride ljudi i životinja.

Kada je Karlof odbio glavnu ulogu, Klod Rejns (Claude Rains) ga je zamenio u filmu The Invisible Man (1933) u drugom hitu Džejmsa Vejla (James Whale) i Univerzalovoj kritički odobrenoj filmskoj verziji novele H.G. Velsa (H. G. Wells). (zanimljivost: kada se glavni junak skine go u jednoj sceni da bi pobegao od policije, u snegu se vide otisci njegovih stopala ali u obliku cipela!)

Lafton (Laughton) je glumio strašno deformisanog zvonara koji spasava Esmeraldu (Maureen O'Hara) u sjajnom filmu The Hunchback of Notre Dame (1939). Klod Rejns (Claude Rains) se pojavio u polu-mjuziklu rimejku Phantom of the Opera (1943) kao nagrdjeni kompozitor Erik. U posleratnim godinama, Džordž Senders (George Sanders) glumio je u adaptaciji klasika-novele Oskara Vajlda (Oscar Wilde) The Picture of Dorian Gray (1945) o čoveku čiji portret stari dok on ostaje mlad.

Filmovi o Mumiji:

Poznati filmovi sa živim (ili hodajućim) mrtvacima, zombie nasrtaji obuhvataju i Univerzalov filmski klasik i režiserski prvenac Karla Frojnda (Karl Freund) The Mummy (1932) sa Borisom Karlofom (Boris Karloff) u naslovnoj ulozi 3700 godina starog mumificiranog leša Imotepa – bila je to druga uspešna uloga čudovišta ovog glumca.

Koristeći se Karlofovim uspehom u oba filma The Mummy i Frankenstein, snimljen je britanski film The Ghoul (1933) u kom je Karlof glumio egiptologa koji traga za večnim životom bivajući sahranjen sa retkim draguljem.

Veliki Drakula Bela Lugoši (Bela Lugosi) glumio je u prvom pravom zombie filmu White Zombie (1932). [Val Lutonovo (Val Lewton) remek-delo B-produkcije I Walked With a Zombie (1943) uključilo je više zombija (videti ispod).]

Univerzalov nastavak njihovog filma The Mummy nazvan je The Mummy's Hand (1940) sa Tomom Tejlorom (Tom Tailor) kao ponovo rodjenom mumijom. Lon Čejni mladji (Lon Chaney Jr.) glumio je mumiju u mnogim Univerzalovim nastavcima tokom četrdesetih:

·         The Mummy's Tomb (1942)

·         The Mummy's Ghost (1944)

·         The Mummy's Curse (1944)

Hammer Studios obnovili su filmove o mumiji njihovim naslovom The Mummy (1959) sa Piterom Kašingom (Peter Cushing) u ulozi arheologa koji otvara grob i Kristoferom Lijem (Christopher Lee) u ulozi probudjenog drevnog Egipćanina.

Nastavci filmova o Drakuli snimani sredinom XX veka:

Nastavci filmova o Drakuli, iako više jednostavni, imali su manje uspeha od brojnih nastavaka filmova o Frankenštajnu. Kako bi se obogatili na ranijim uspesima, studio Univerzal (ali i drugi studiji) smućkali su više saga o Drakuli tridesetih i četrdesetih godina, uključujući i film Toda Brauninga (Tod Browning) u produkciji MGM-a Mark of the Vampire (1935) sa Belom Lugošijem (Bela Lugosi) u ulozi grofa More i Kerol Borlend (Carol Borland) u ulozi njegove vampirolike kćeri Lune kao i prvi nastavak (originalnog Drakule) sa naznakama lezbijskih odnosa - Dracula's Daughter (1936), u kom Glorija Holden (Gloria Holden) glumi groficu Mariju Zalesku koja je stigla u London da traži očevo telo i javljala joj se žedj za krvlju – uglavnom ženskih žrtava.

U filmu Roberta Siodmaka (Robert Siodmak) Son of Dracula (1943) smeštenom na američkom jugu, Lon Čejni mladji (Lon Chaney, Jr.) igrao je naslovnu ulogu vampira.

Sve više smatran banalnim horor likom, Bela Lugoši (Bela Lugosi) se pojavio u finasijski uspešnoj horor komediji-parodiji Abbott and Costello Meet Frankenstein (1948) kao Drakula a onda je posle borbe sa morfijumskom zavisnošću prestao da radi sa kultnim režiserom Edom Vudom (Ed Wood) na filmovima Glen or Glenda? (1953) i Bride of the Monster (1955).

Nastavci Frankenštajna i ostale hibridne horor zvezde sredine XX veka:

Sarkastični nastavak Frankenštajna koji je režirao Džejms Vejl (James Whale) po imenu Bride of Frankenstein (1935) nadmašio je original – bila je to čarobna mešavina banalnog (i izvrnutog) crnog humora, klasične strave i nezaboravnih likova – uključujući Elzu Lenčester (Elsa Lanchester, žena glumca Čarlsa Laftona (Charles Laughton) u dve uloge: spektakularne mlade sa frizurom Nefertiti i autorke Frankenstein-a Meri Šeli (Mary Shelley). Ernest Tesiger (Ernest Thesiger) je odigrao najbolju ulogu – doktora Pretorijusa, sa najpamtljivijom scenom: prvim susretom Čudovišta i mlade -   propraćen njenim stravičnim vriskom.

Zajedno, Lugoši i Karlof glumili su u tri filma, a najbolji je bio njihov prvi zajednički film koji je režirao Edgar Almer (Edgar Ulmer) The Black Cat (1934) (zasnovan na priči Edgara Alana Poa (Edgar Allen Poe). Dva glumca predstavila su likove u antagonističkim neprijateljskim odnosima: Lugoši je glumio bivšeg ratnog zarobljenika doktora Vitusa Verdegasta (Vitus Werdegast) dok je Karlof glumio satanističkog arhitektu po imenu Pelcig (Poelzig). Karlof i Lugoši su zahvaljujući uspehu tog filma ponovo saradjivali i u filmu The Raven (1935).

Karlofov poslednji film u kom je glumio Frankenštajnovo čudovište (u kom je Bela Lugoši glumio Igora a Bazil Retboun (Basil Rathbone) Barona fon Frankenštajna) bio je treći film u ovom serijalu - Son of Frankenstein (1939).

To je bio jedan od najboljih nastavaka pre mnogih slabijih tvorevina iz 40-ih i 50-ih, kao što su The Ghost of Frankenstein (1942) u kom je Lon Čejni mladji glumio Čudovište i  Frankenstein Meets the Wolfman (1943) – peti film iz serijala o Frankenštajnu. Naknadni banalni naslovi uključili su I Was a Teenage Frankenstein (1957) i I Was a Teen-age Werewolf (1957), jedan od najboljih teenage filmova o čudovištima, sa budućom zvezdom Majklom Lendonom (Michael Landon) u ulozi mladog čudovišta prestupnika.

Britanski Hammer Studios: serijal filmova o Drakuli

Britanski Hammer Studios, kao što su radili nastavke filmova o Frankenštajnu i Mumiji 50-ih godina, oživeli su ponovo Brem Stokerovu novelu Drakula kolekcijom niskobudžetnih filmova služeći se bleštavim, čulnim bojama i krvavom crvenom – i još otvorenijom nametljivom seksualnošću. Britanska producentska kompanija ostala je verna žanrovskom materijalu (klasici studija Univerzal) u doterano produciranim spektakularnim nastavcima u boji karakterišući se zavodljivim, zanosnim i snažnim vampirima. Talentovani režiser Terens Fišer (Terence Fisher) režirao je klasik Horror of Dracula (1958), prvi horor film o Drakuli Hammer Studios-a (u njemu je Kristofer Li (Christopher Lee) odigrao jednu od svojih najboljih uloga i to povučenog Grofa Drakulu dok je Piter Kašing (Peter Cushing) glumio u toj “igri mačke i miša”, njegovog arhi-protivnika, lovca na vampire doktora Van Helsinga). Uspeh tog filma doveo je do toga da je Hammer Studios producirao još filmova o Drakuli sa istim likovima:

·         Brides of Dracula (1960), bez Lija ali sa Dejvidom Pilom (David Peel) u ulozi vampira plavušana i Kašingom ponovo kao Van Helsingom

·         Dracula, Prince of Darkness (1966), nastavak originala u kom je Kristofer Li ponovio svoju ulogu i Endrjuom Kirom (Andrew Keir) u ulozi lovca na vampire

·         Dracula Has Risen From the Grave (1968), treći film Kristofera Lija iz Hammer-ovog serijala u ulozi vampire krvopije, u režiji Fredija Frensisa (Freddie Francis)

Usledilo je nekoliko filmova iz Hammer-ovog serijala o Drakuli sa Lijem:

·         Taste the Blood of Dracula (1970), režija: Piter Sesdi (Peter Sasdy), ali bez Pitera Kašinga (Peter Cushing)

·         Scars of Dracula (1970), režija: Roj Vord Bejker (Roy Ward Baker) prepoznatljiv po sekvenci u kojoj se Li “penje uz zid”; šesti film iz serijala i bez Kašinga

·         Dracula A.D. 1972 (1972), režija: Alan Gibson, savremeno prepričana priča sa Lijem i Kašingom

·         The Satanic Rites of Dracula (1973), režija: Alan Gibson, sa Lijem i Kašingom

·    The 7 Brothers Meet Dracula (1973) (aka Legend of the Seven Golden Vampires), režija: Roj Vord Bejker (Roy Ward Baker) sa Kašingom ali bez Kristofera Lija; poslednji film o Drakuli koji je producirao Hammer Studios.

Ovi filmovi su često prikazivani u američkim drive-in bioskopima 70-ih godina. Filmovi o vampirima orijentisani ka odrasloj publici koje je snimao Hammer, dizajnirani su da začine originalan horor concept lezbijskim temama, seksom i golotinjom obuhvativši ekranizovanu verziju Šeriden L Fanijevog (Sheridan Le Fanu) dela Camilla nazvanu The Vampire Lovers (1970) (rimejk filma koji je režirao Rože Vadim (Roger Vadim) po imenu  Blood and Roses (1961)) – u filmu je glumila Ingrid Pit (Ingrid Pitt) seksipilnu, erotičnu lezbijku vampiricu.

Usledio je erotski nastavak o vampiricama koje se skrivaju u ženskoj školi, nazvan  Lust for a Vampire (1971). 80-ih, film o vampirima o kome se najviše pričalo bilo je delo režisera Tonija Skota (Tony Scott) The Hunger (1983) –moderan, vizuelno-iznenadjujući, naučno-fantastični horor film “novog talasa” u kom su glumile zavodljive Ketrin Denev (Catherine Deneuve) i Suzan Sarandon (Susan Sarandon) u blago fokusiranim lezbijskim susretima.

Britanski Hammer Studios: ciklus filmova o Frankenštajnu

Hammer Studios u Engleskoj snimio je prvi horor hit sa Frankenštajnovim stvorenjem koji je režirao Terens Fišer (Terence Fisher) krvavi The Curse of Frankenstein (1957), sa glumcem Piterom Kašingom (Peter Cushing) u glavnoj ulozi umobolnog doktora Viktora Frankenštajna i Kristoferom Lijem (Christopher Lee) u svom prvom glumljenju čudovišta.

Bio je to prvi od mnogih delimično isplativih nastavaka ovog studija. Preostali filmovi iz Hammer-ovog serijala o Frankenštajnu bili su:

·         The Revenge of Frankenstein (1958) – nastavak i najbolji Hammer-ov film o Frankenštajnu koji je režirao Terens Fišer (Terence Fisher) sa Kašingom u ulozi doktora Viktora ‘Štajna’

·         The Evil of Frankenstein (1964) – treći u seriji, režija: Fredi Frensis (Freddie Francis) u kom je Kašing glumio Barona Frankenštajna dok je Čudovište glumio Kivi Kingston (Kiwi Kingston)

·         Frankenstein Created Woman (1966) (aka Frankenstein Made Woman) – režija: Terens Fišer (Terence Fisher) sa Kašingom u ulozi Barona Frankenštajna i nekadašnjim Playboy-evim modelom-zečicom Suzan Denberg (Susan Denberg) u ulozi Kristin Kiv – ponovo oživljene žene

·         Frankenstein Must Be Destroyed (1969) – režija: Terens Fišer (Terence Fisher) sa Kašingom (peti put u serijalu) u ulozi Barona Frankenštajna

·         The Horror of Frankenstein (1970) – režija: Džimi Sengster (Jimmy Sangster) u kom je Ralf Bejts (Ralph Bates) glumio Viktora Frankenštajna

·      Frankenstein and the Monster from Hell (1974) – poslednji režiserski poduhvat Terensa Fišera (Terence Fisher) sa Kašingom koji je glumio Barona i Dejvidom Prouseom (David Prowse) (kasnije postao poznat zbog uloge Darta Vejdera u filmu Star Wars (1977)) u ulozi Čudovišta

·         Hammer Studios ostali su bez posla sredinom 70-ih, posle poplave soft-core, eksploatisanih, seksualno orijentisanih horor filmova kao što su Countess Dracula (1970), The Vampire Lovers (1970), Lust for a Vampire (1971) and Twins of Evil (1971).  

  Poster za film Twins of evil (1971) na francuskom jeziku

Nastaviće se...

Napomena:

Ovaj sjajan tekst koji pruža detaljan uvod u istorijat snimanja horor filmova pronašao sam na sajtu www.filmsite.org i predstaviću ga u više delova. Ovaj opširan tekst sam sam preveo sa engleskog tako da je moguće da ima i nekih grešaka

Filmovi o doktoru Džekilu i gospodinu Hajdu:

Džon Berimor (John Barrymore) glumio je u prvoj verziji priče o Džekilu-Hajdu, u nemom filmu po imenu Dr. Jekyll and Mr. Hyde (1920), inspirisanom pričom Roberta Luisa Stivensona (Robert Louis Stevenson) o doktoru-naučniku čija zla strana izlazi na površinu pod dejstvom magične formule.

Kasnije je snimljeno mnogo rimejk ostvarenja ovog filma, ali dve najznačajnije verzije bile su: sa Fredrikom Marčom (Fredric March) koji je dobio oskara za ulogu transformisanog zlog naučnika, u režiji Rubena Mamulijena (Rouben Mamoulian) i prvoj tonskoj verziji Dr. Jekyll and Mr. Hyde (1932), sa Fredrikom Marčom (Fredric March) u naslovnoj ulozi i Mirijam Hopkins (Miriam Hopkins) u ulozi droljaste londonske kelnerice Ajvi, kao i film Viktora Fleminga (Victor Fleming) u produkciji MGM (koji je dobio Oskara) Dr. Jekyll and Mr. Hyde (1941), sa Spenserom Trejsijem (Spencer Tracy) u glavnoj ulozi i Ingrid Bergman u ulozi poročne prostitutke.

[U psiho-seksualnom trileru Mary Reilly (1995), Džulija Roberts (Julia Roberts) glumila je nevinu služavku ozloglašenog doktora Džekila donevši novu perspektivu.]

Pojavljivanje horor klasika tridesetih: Studio Univerzal

Glumac Konrad Fajt (Conrad Veidt) i nemački ekspresionistički režiser Pol Leni (Paul Leni) bili su regrutovani od strane šefa Univerzala Karla Lemla (Carl Laemmle) sredinom dvadesetih. Pol Leni (Paul Leni) je već bio poznat u svojoj domovini po jezivim horor klasicima Backstairs (1921) and Waxworks (1924).

           Poster za film "Waxwork" iz 1924.godine

Posle preseljenja u Holivud, Leni je režirao The Cat and the Canary (1927), proizašao iz scenske melodrame iz 1922. godine. Značaj tog filma ogleda se u tome što se smatra prvim gotskim horor filmom sa opsednutom kućom.

Fajt (Veidt) je glumio uvek nasmejanu, grotesknu karnevalsku nakazu po imenu Gvinplejn u Lenijevom narednom filmu za Univerzal, The Man Who Laughs (1927), veličanstvenoj romantičnoj melodrami.

Početkom tridesetih, horor je ušao u njegovu klasičnu fazu u Holivudu – eru pravog Drakule i Frankenštajna, sa filmovima koji su pozajmljeni od njihovih nemačkih ekspresionističkih korena. Studio je koristio morbidne priče o evropskim vampirima i nemrtvim aristokratama, ludim naučnicima i nevidljivim ljudima i stvorio neke od najoriginalnijih stvorenja i čudovišta ikad vidjena na ekranu. Studio Univerzal je bio najpoznatiji po čistim horor filmovima tridesetih i četrdesetih godina, slavnim horor likovima: Frankenštajnu, Drakuli, Mumiji, Nevidljivom čoveku i Vukodlaku kao i pravim horor glumačkim zvezdama madjarskom matine idolu Beli Lugošiju (Bela Lugosi) i Borisu Karlofu (Boris Karloff).

Filmovi o Drakuli:

Po Ginisovoj knjizi rekorda, lik koji se najčešće pojavljivao u horor filmovima je Drakula, sa preko 160 pojavljivanja (brojeno do danas). U režiji Toda Brauninga (Tod Browning), Studio Univerzal je producirao filmsku verziju Lugošijevog  brodvejskog scenskog uspeha o krvožednom pretećem vampiru nazvan Dracula (1931), snimljenu početkom godine.

[Lon Čejni stariji (Lon Chaney, Sr.) bio je jedan od mnogih kandidata za glavnu ulogu, ali je umro 1930. godine.] Atmosferska, komercijalno uspešna filmska adaptacija Brem Stokerove (Bram Stoker) novele igrala se strahovima od seksualnosti, krvi i nejasnog perioda izmedju života i smrti. Glas sa teškim akcentom i gluma madjarskog glumca Bele Lugošija (Bela Lugosi) njegove najčuvenije uloge 500 godina starog vampire bila je elegantna, ljupka, egzotična i sjajna i plašila publiku dok bi nemrtvi zločinac hipnotisao svoje žrtve predatorskim pogledom.

• [Španska verzija u režiji Džordža Melforda (George Melford) koja je izgledala impresivno, u mestu Brauning bila je snimana istovremeno na istim mestima noću ali sa različitom glumačkom podelom i ekipom [(Karlos Viljarias (Carlos Villarías) zamenio je Lugošija i sa Eduardom Arozamenom (Eduardo Arozamena) kao Van Helsingom i provokativno odevenim glumicama Lupitom Tovar (Lupita Tovar) u ulozi Eve (Mine) i Karmen Gerero (Carmen Guerrero) u ulozi Lucije.]
• [U horor komediji režisera Tima Bartona (Tim Burton) Ed Wood (1994), Martin Landau dobio je Oskara za sporednu ulogu, za ulogu stare horor zvezde Bele Lugošija, morfijumskog zavisnika i prijatelja jednog od najlošijih holivudskih režisera.]

Iste godine, prikazan je sanovan, atmosferski, prvobitni horor film Vampyr (1931) danskog pisca i režisera Karla Tiodor Drajera (Carl Theodor Dreyer).

Uznemirujući film, Drajerovo prvo tonsko delo bilo je labavo bazirano na zbirci horor priča In a Glass Darkly (1972) koju je napisao Šeriden L Fani (Sheridan Le Fanu). Alternativno je naslovljen kao The Strange Adventure of David Gray – priča  o čoveku po imenu Džulijen Vest u zabačenoj seoskoj krčmi koji se polako uverava da ga okružuju vampiri i koji sanja sopstvenu smrt i sahranu. I film Frica Langa (Fritz Lang) M (1931) predstavio je zastrašujuće zločinački, devijantni lik decoubice baziran na stvarnom životu ozloglašenog serijskog ubice Pitera Kurtena – Dizeldorfskog vampira (glumio ga je Peter Lorre u svom hipnotizirajućem debiju).

Originalni film o Frankenštajnu:

Posle prvog filma o Drakuli, ubrzo je konačno usledila kombinacija naučne fantastike i gotskog horora u trileru o ludom doktoru. Ovaj filmski horor-klasik o čudovištu Frankenstein (1931) – bio je Džejms Vejlova (James Whale) adaptacija novele koju je napisala Meri Šeli (Mary Shelley) o doktoru Henriju Frankenštajnu sa nepoznatim glumcem Borisom Karlofom (Boris Karloff). Kockasto čelo i  elektrode koje vire iz vrata i Karlofova oštra gluma Čudovišta dala je ličnost izgnanom, neshvaćenom liku kloparavog i teturavog hoda.

Ciklus filmova o vukodlaku:

Osim pribegavanja horor likovima iz postojeće literature kao što su Frankenštajn, Drakula, doktor Džekil i gospodin Hajd ili Nevidljivi čovek, Universal je stvorio i novo i originalno stvorenje u dva filma – vukodlaka – poslednjeg od njihovih sjajnih originalnih horor likova. Prvi američki film o vukodlaku bio je dobro odradjeni film Stjuarta Vokera (Stuart Walker) The Werewolf of London (1935) sa Henrijem Halom (Henry Hull) u ulozi doktora Glendona – naučnika koga zadesi “vučje prokletstvo”.

Drugi, lik Vukodlaka bio je u sjajnom filmu B-produkcije The Wolf Man (1941) koji je režirao Džordž Vagner (George Waggner) sa Lonom Čejnijem mladjim (Lon Chaney, Jr.) u svom prvom pojavljivanju na filmu u ulozi prokletog Lerija Talbota – njegovoj najpoznatijoj ulozi. Scena transformacije čoveka u vuka uključujući komplikovanu kozmetičku i šminkersku veštinu bila je upadljivo realistična. [Šminkeri su koristili dlaku od jaka i gumenu njušku.]

Na nesreću, uloga Vukodlaka beznadežno je odredila Čejnija mladjeg do kraja života. Bio je primoran da glumi u seriji veoma loših nastavaka udružen sa ostalim Univerzalovim horor zvezdama u filmovima B-produkcije uključujući Frankenstein Meets the Wolfman (1943),

i u dva filma koja su dodala Drakulu ovoj mešavini:

• House of Frankenstein (1944) (prvim zajedničkim all-star filmom sa Glenom Strejndžom (Glenn Strange) kao Frankenštajnom, Džonom Karadinom (John Carradine) kao grofom Drakulom, Borisom Karlofom (Boris Karloff) u ulozi ludog naučnika i Lonom Čejnijem mladjim koji je glumio Vukodlaka.)
• 
  
• House of Dracula (1945) – neposrednim nastavkom filma House of Frankenstein (1944) ponovo sa Lonom Čejnijem mladjim u ulozi Vukodlaka i Džonom Karadinom u roli Drakule.
• 
  

Najveće poniženje Čejni mladji doživeo je u Univerzalovoj komediji Abbott and Costello Meet Frankenstein (1948) sa dva komičara.

To je bio dokaz da klasični horor filmovi počinju da izlaze iz mode posle pravih strahota koje je doneo II svetski rat i Univerzal je pokušavao da proizvede sve više i više nastavaka. Još jedan film o vukodlacima koji nije imao veze sa prethodnima bio je She-Wolf of London (1946) sa Džun Lokart (June Lockart) u ulozi Filis Alenbaj nevine mlade devojke u Londonu navedene da skrivi jeziva ubistva.

Nastaviće se...

Napomena:

Ovaj sjajan tekst koji pruža detaljan uvod u istorijat snimanja horor filmova pronašao sam na sajtu www.filmsite.org i predstaviću ga u više delova. Ovaj opširan tekst sam sam preveo sa engleskog tako da je moguće da ima i nekih grešaka