Horor filmovi

Njegovi odnosi sa Universalom su se ubrzano pogoršavali. Uprkos njegovoj relativnoj popularnosti u horor ulogama, studio je insistirao da se pojavljuje u šablonskim ulogama u većini njihovih sumornih produkcija. Ugovor mu je istekao 1946. godine i nije obnovljen. Nakon toga Chaney se borio sa različitim pozorišnim i filmskim ulogama za druge studije. Dobre uloge kao što su ona u «High Noon» Freda Zinnemana iz 1952. godine, uloga starijeg bivšeg šerifa koji odbija molbu za pomoć Garyja Coopera, bile su retke. Često se pojavljivao u filmovima kao što su «bride of the Gorilla» Curta Siodmaka u kom je igrao policajca i «The Black Castle» Nathana Jurana u kom je ponovio ulogu Lenija. Sredinom pedesetih pojavio se u seriji televizijskih filmova baziranim na noveli «Last of the Mohicans» u kojima je glumio Indijanca, po teško izgovorljivom imenu Chingachgook.

1955. godine je Chaney prodao priču o životu svog oca nikome drugom do Universal studiju. Nije trebalo da ga iznenadi da će biti problema, ali očigledno je do njih došlo. Kasnije je tvrdio, ogorčen, da je studio samo dan nakon što im je prodao priču angažovao pet pisaca da je ponovo ispiše. Rezultat toga bio je film «Man of a Thousand Faces» u režiji Josepha Pevneya iz 1956. godine u kom je glumio James Cagney. Chaney nije smatrao film tačnom pričom o životu i karijeri njegovog oca ali je bio zadovoljan kako je Cagney odglumio Chaneya starijeg (zgodni Roger Smith, koji je kasnije igrao u TV seriji '77 Sunset Strip', glumio je Chaneya mladjeg).

Chaney je radio češće u drugoj polovini dekade kada je započeo novi ciklus horor filmova (čitava nova generacija otkrila je Drakulu, Frankenštajna i prijatelje kada su stariji filmovi puštani na televiziji u kasnim noćnim terminima). Brojni producenti su se ukrcali na taj voz izbacujući jeftine nove varijacije starih tema. Prvi film tog tipa u kom se pojavio Chaney mladji bio je «The Indestructible Man» Jacka Pollexfena iz 1956. godine. On je glumio usmrćenog ubicu koji se vraća medju žive zahvaljujući ludom naučniku da bi počinio još ubistava, što je priča slična starom filmu Borisa Karloffa «The Walking Dead» koji je 20 godina ranije režirao Michael Curtiz. Svetla tačka bila je njegova pojava u filmu Stanleya Kramera «The Defiant Ones» iz 1958. kada je dobro odigrao ulogu Starog Sema, bivšeg osudjenika koji susreće begunce Tonyja Curtisa i Sydneya Poitiera tokom njihovog bekstva na slobodu.

Televizija je bila Chayneyjevo glavno uporište tokom šezdesetih iako je još uvek snimao bioskopske filmove. Većina njih, osim Roger Cormanovog «The Haunted Palace» iz 1963. godine, bili su užasni. Neki od njih, kao «House of the Black Death» iz 1965. i «Night of the Beast» iz 1966. čak nisu nikada ni prikazani u bioskopima. 1969. godine snimio je poslednji film «A Time To Run», koji je režirao Al Adamson i koji je prikazan tek dve godine kasnije pod imenom «Female Bunch», u kom je surovo predstavljen kao Lon Chaney mladji, prvi put za 25 godina.

Ne treba da čudi saznanje da je Chaney, naročito u kasnijim godinama svog rada, osećao ogorčenje prema glumačkoj profesiji i naročito Holivudu. Ali Forrest J. Ackerman, urednik magazina posvećenog horor filmovima i njihovim zvezdama, koji je površno poznavao Chaneya, smatra da to nije tačno. On je čak planirao da izvede veliki povratak u novi horor film. «Ironično», rekao je Ackerman, «baš kao i njegov otac, umro je od raka grla. On se apsolutno čvrsto držao bar za pola glasa. Morali su da mu uklone sve glasne žice, ali je operacija izvedena samo do pola. Saznao sam da su ga tretmani kobaltom ubijali brže od samog kancera. Nije znao da boluje od raka i pripremao se za put na istok da se pojavi živ u pozorištu u oživljavanju hit predstave «Arsenic and Old Lace». Dve nedelje kasnije, 13. jula 1973. godine, bio je mrtav.»