Producent i režiser čiji je uticaj na američki film išao daleko iznad njegovih energičnih, kreativnih, nisko-budžetnih eksploatacionih filmova 50-ih i 60-ih godina XX veka, od kojih je većina snimljena za American International Pictures, veoma uspešan studio koji je na sreću povladjivao mladjem tržištu. Rodžer Kormen mućkao je filmove neverovatnom brzinom, ponekad je snimao svoje dugometražne filmove za dva ili tri dana, ponekad čak i dva za to vreme, a ipak iznenadjujući broj njegovih filmova su veoma zabavni za gledanje.
On je stekao svoju najveću slavu kao režiser serije horor filmova radjenih po delima Edgara Alana Poa, tokom ranih 60-ih, u kojima je uglavnom glumio Vinsent Prajs (Vincent Price). Iako je verovatno Kormen najpoznatiji po svom “poovskom” horor ciklusu, on je radio u različitim žanrovima sa istom lakoćom i stilom, uključujući naučnu fantastiku, gangsterske melodrame i drugo. Ali Kormenova najtrajnija zaostavština je po svemu, legija savremenih režisera, scenarista i glumačkih zvezda čije je karijere on aktivno odgajio, medju kojima su Džonatan Dem (Jonathan Demme), Piter Bogdanovič (Peter Bogdanovich), Martin Skorseze (Martin Scorsese), Džek Nikolson (Jack Nicholson), Piter Fonda (Peter Fonda), Ron Hauard (Ron Howard), Džon Sejls (John Sayles) i Frensis Ford Kopola (Francis Ford Coppola).
Kormen je sve osim vulgaran kako bi neko mogao da očekuje na osnovu naslova nekih od njegovih ranih filmova kao što su “Teenage Doll (1957)” i “A Bucket of Blood (1959)”. Rodjen 5. aprila 1926. godine u Ditroitu u Mičigenu, otišao je na studije inženjerstva na Stenfordu a takodje je studirao i englesku knjiženvost na Oksfordu. Posle služenja vojnog roka u mornarici, išao je tradicionalnim putem da udje u filmski biznis, dobijajući posao kurira u kompaniji Twentieth Century-Fox. Napredovao je u službi i unapredjen je u analitičara, ali ubrzo je postao nezadovoljan svojim izgledima za uspeh pa se konačno pridružio novoformiranoj kompaniji American International Pictures, 1955. godine, postajući njen glavni režiser sa filmovima kao što su “Five Guns West (1955)”, “The Day the World Ended (1956)” i “Swamp Women (1956)”.
Uprkos činjenici da su njegovi filmovi po pravilu završavali u drive-in bioskopima i u gornjoj polovini “grind-house” dupliranih računa, neki od njegovih ranih pokušaja dali su mu skromnu količinu poštovanja od kritičara koji su rušili ikone. U prvim godinama rada American Releasing Corporation (kasnije American International Pictures), postao je jedan od njihovih glavnih izvora proizvoda za distribuciju. Dali bi mu sumu novca i reklamnu kampanju (ili ponekad samo naslov) i on bi morao da nadje scenario i producira film. Ako bi morao da snima film na nekoj lokaciji, on bi uvek pokušao da snimi u isto vreme i drugi film na toj istoj lokaciji, kako bi smanjio troškove.
60-ih
godina, odlučio je da želi da radi nešto što bi mu moglo unaprediti karijeru. Kada
mu je American International Pictures ponudila sumu novca da stvori još jedan
od njihovih nisko-budžetnih crno-belih duplih filmova, on je uzvratio ponudom
da za te pare snimi jedan film u boji. Konačno, American International Pictures
su prihvatili njegovu ponudu. To je vodilo do produkcije filma “House of Usher
(1960)”. Kockanje se isplatilo i film je postao bioskopski hit i proizveo je
nešto što je bilo neuobičajeno za ostvarenja AIP-a – pohvale kritičara.
Posledica toga je bio Kormenov ciklus filmova po delima Edgara Alana Poa.
Drugostepeni klasici kao što su “Machine Gun Kelly (1958)” i “The Little Shop of Horrors (1960)” već su predskazivali pohvale publike i kritičara koje su doživeli Kormenovi stilski “poovski” horor filmovi “The Pit and the Pendulum (1961)”, “Tales of Terror (1962)”, “The Raven (1963)”, “The Masque of the Red Death (1964)” i “The Tomb of Ligeia (1965)”. Uspeh ovog ciklusa omogućio je Kormenu da radi se relativno većim budžetima. Iako je još uvek snimao tzv. B filmove, oni su bili bolje producirani kao kasniji Kormenovi klasici "X" the Man with the X-Ray Eyes (1963), “The Wild Angels (1966)”, “The St. Valentine's Day Massacre (1967)” i “The Trip (1967)”. Ovo mu je takodje omogućilo da radi sa veteranima kao što su Boris Karlof, Piter Lori i Rej Milend.
Kormen nije samo režirao već je i producirao mnoge filmove tokom cele svoje karijere. Kao producent, nudio je šansu da režiraju revnosnim i nedokazanim talentima, dajući im neprocenjivo iskustvo koje im veliki studiji nikad ne bi pružili. Na primer, medju mnogima, on je producirao Kopolin film “Dementia 13 (1963)”, film Pitera Bogdanoviča “Targets (1968)”, Skorsezeov film “Boxcar Bertha (1972)” i Ron Hauardov “Eat My Dust (1976)”. Jedan od sporednih proizvoda njegove saradnje sa mladjim režiserima bila je serija cameo pojavljivanja Kormena u njihovim kasnijim filmovima, uključujući Kopolin “The Godfather Part II (1974)”, “The Howling (1981)” Džoa Dantea, “Silence of the Lambs (1991)” i “Philadelphia (1993)” Džonatana Dema i “Apollo 13 (1995)” Rona Hauarda.
Kormenova reputacija u nisko-budžetnim eksploatacionim filmovima bila je poništena ozbiljnim, svesno ironičnim udarom početkom 70-ih kada se nezvanično povukao iz režiranja da bi postao uvoznik i distributer mnogih evropskih najtajnijih filmova, medju kojima je i Ingmar Bergmanov film “Cries and Whispers (1972)”. Nastavio je da producira i distribuira kroz sopstvenu kompaniju - New World Pictures.
Kormenovi filmovi iz 90-ih su “Little Miss Million (1993)”, “Frankenstein Unbound (1990)” i “Some Nudity Required (1998)”. 1990. godine, Kormen je objavio svoju autobiografiju “How I Made a Hundred Movies in Hollywood and Never Lost a Dime”. Kao producent preko 200 nisko-budžetnih filmova, Kormen je s pravom nazvan “Kraljem B produkcije” i “Orson Vels ‘ŽNj’ filmova”.
Tekst napisali: Scott i Barbara Siegel i preuzet je iz "The Encyclopedia of Hollywood"
Prevod: hororfilmovi.blog.rs
