Horor filmovi

U četvrtak, 02.10. 2008. godine, napokon sam diplomirao, što znači još ozbiljniju posvećenost ovom blogu. To praktično znači da sam vratio na blog link ka forumu za koji je bila postavljena anketa, da li uopšte treba da postoji i po kojoj ste izabrali da hoćete forum. E sad, pošto se niko nije registrovao već neko vreme, ukoliko se taj trend nastavi, forum će definitivno otići u istoriju.

Dalje, blog je doživeo neke manje promene, koje se odnose na to da je kategorija "Legende žanra" promenila ime u "Kraljevi strave" i upravo sam u nju postavio još jedan prevod teksta Johna Brosnana, o legendarnom Christopheru Leeju. Uveo sam i novu kategoriju "Kraljice vriska" u kojoj će biti postavljani tekstovi o ženama koje su igrale zanimljive i značajne uloge u horor filmovima.

Za kraj i jedna vest sa portala www.mtsmondo.com:

Christopher Lee je rodjen kao Christopher Frank Carandini Lee u Londonu, 27. maja 1922. godine (istog dana i meseca kao Vincent Price i Peter Cushing). Deo imena, Carandini, potiče sa majčine strane i to još od vremena Svetog Rimskog carstva. Otac mu je bio pukovnik i nije bio oduševljen kada mu je sin saopštio nameru da želi da postane glumac. Lee je prvi nastup na sceni zabeležio još kao devetogodišnjak u školskoj predstavi, glumio je Cassiusa, ali nije ozbiljno razmišljao da postane glumac sve dok se nije završio II svetski rat.

Jedan od njegovih rodjaka, tačnije prvi italijanski posleratni ambassador u Britaniji, predložio mu je da se bavi profesionalnom glumom. Nakon toga je upoznao Leeja sa Filippo del Guidiceom, još jednim Italijanom koji je bio na čelu kompanije “Two Cities Films”, regionalnim ogrankom kompanije “Rank”. Nekoliko nedelja nakon razgovora, Lee je dobio sedmogodišnji ugovor i pojavio se u svom prvom filmu “Corridor of Mirrors (1947)”. Pojavio se u još 11 filmova u prvih 18 meseci, a većina uloga bile su tek nešto više od samog pojavljivanja. Medju njima je bio Laurence Olivierov “Hamlet”, u kom se, ironično, takodje pojavio i Peter Cushing, jer su se njih dvojica sreli posle toga gotovo jednu dekadu kasnije.

Kada mu je istekao ugovor sa “Rank”-om, narednih nekoliko godina bile su teške za njega. Nastavio je da dobija brojne male uloge ali je bio prinudjen da povećava svoje prihode prihvatajući stažiranje. 1955. godine, Lee je zapravo dobio glavnu ulogu u kratkometražnom filmu “Alias John Preston”, koji je režirao John MacDonald i koji nije privukao nikakvu pažnju kada je prikazan. Sledeće godine, uporedo sa uobičajenim epizodnim ulogama, Lee se pojavio kao Frankensteinovo čudovište u “The Curse of Frankenstein”. U to vreme, to je bila samo još jedna uloga i Lee nije pridavao bilo kakav značaj filmu, ali ta uloga je bila od značaja baš zbog njegove impresivne visine, koja je upravo do tada bila njegov hendikep i odbijala uloge, a u ovom slučaju je bila odgovorna zašto je dobio posao.

Ovaj film nije automatski doveo do dobijanja glavne uloge u filmu “Horror of Dracula” naredne godine, ali jeste poslužila da zadrži njegovo ime u mislima producenta Anthony Hindsa i režisera Terence Fishera. Brojni glumci su prošli audiciju za ulogu, ali nju je konačno dobio Lee. Iako je uloga Dracule zapečatila Leejevu dugu saradnju sa “Hammer”-om, dovoljno čudno je što oni to nisu propisno iskoristili nekoliko godina. Umesto da mu daju slične uloge koje bi iskoristile njegovu jedinstvenu seksualnu privlačnost, oni sum u davali seriju epizodnih uloga u filmovima “Hound of the Baskervilles (Fisher, 1959)”, “The Man Who Could Cheat Death (Fisher, 1959)” and “The Two Faces of Dr. Jekyll (Fisher, 1960)”.

Dobio je ulogu Mumije u filmu “The Mummy (Fisher, 1959)” i uprkos tome što je bio zamaskiran uobičajenom maskom, Lee je uspeo da odigra tu ulogu drugačije i tako osvoji izvesnu količinu naklonosti. Ali nakon te uloge, Lee je odlučio da više ne igra teško zamaskirane likove. Uprkos redovnom pojavljivanju u “Hammer”-ovim filmovima, finansijska strana nije bila zadovoljavajuća te je 1959. godine privremeno napustio Englesku kako bi snimio prvi od brojnih kontinentalnih horor filmova. Oliver Reed podsetio je da je Lee zaradjivao dodatne pare tokom početka rada za “Hammer”, tako što je iznajmljivao svoj beli Mercedes i radio kao vozač svojih kolega glumaca za 5 šilinga po turi.

U stvari, Leejeva karijera je praktično počela da napreduje tek 1965. godine (u medjuvremenu se oženio bivšom danskom manekenkom Birgit Kroencke, 1961. godine, a dve godine kasnije rodila mu se kćerka Christina). 1965. godine glumio je Fu Manchua u filmu “The Face of Fu Manchu (Don Sharp)” za kompaniju “Hallam Productions”. “Hammer” je konačno shvatio vrednost Leeja i to je demonstrirao dajući mu glavne uloge Rasputina u “Mad Monk (Don Sharp)” i Dracule u “Prince of Darkness (Terence Fisher)”. Iako je “Prince of Darkness” smatran dobrim, gotovo kao “Hammer”-ov prvi film o Draculi, scene sa Leejem su svedene na minimum kako bi njegova pojava bila impresivnija i u ovom filmu Grof nije progovorio nijednu rečenicu. Lee time nije bio zadovoljan: “U knjizi on praktično ne prestaje da priča. Mislim da je morao nešto da kaže u ovim filmovima.”

“Prince of Darkness” doživeo je uspeh ali prošle su još tri godine pre nego što je “Hammer” snimio još jedan film o Draculi. Režiran sa pravim darom Freddie Francisa, “Dracula has Risen from the Grave (1968)” bio je još uspešniji od svog prethodnika, što je uzrokovalo da “Hammer” počne da snima češće filmove o Draculi. “Taste the Blood of Dracula (Peter Sasdy)” usledio je 1969., zatim “The Scars of Dracula (Roy Ward Baker)” godinu kasnije, “Dracula AD 1972 (Alan Gibson)” 1971. i “The Satanic Rites of Dracula (Alan Gibson)” iz 1972. godine. Ali sa svakim filmom, raslo je Leejevo nezadovoljstvo pojavljivanjem u njima. “Sve što sam trebao da radim je da stanem na oskrnavljeno tlo, predjem kroz hodnike i izvedem jedan ili dva napada. Niko nije želeo da napiše dijalog za Draculu.”

Dokle god se filmska industrija pitala, ako nije javno, Lee je izgleda uspeo da izbegne etiketu horor zvezde. Taj process je započeo 1970. godine, kada mu je Billy Wilder dao ulogu Mycrofta, brata Sherlocka Holmesa, u filmu “The Private Life of Sherlock Holmes”. 1972. je snimio “The Wicker Man”, horor film nešto veće klase za koji je scenario napisao Anthony Shaffer. Da bi zapečatio izbegavanje Dracule, Lee se potom pojavio u Richarda Lestera “The Three Muskateers” iz 1973. godine u ulozi Rocheforta i u filmu Guya Hamiltona “The Man With the Golden Gun” iz 1974. godine.

“Imao sam više sreće nego neki drugi glumci horor filmova, to znam. Šteta je što je Boris Karloff bio osudjen da glumi samo jedan tip uloge jer je bio suviše dobar glumac. Ali Lon Chaney, najbriljantniji od svih, nije bio na to osudjen. Daleko od toga. Mali broj njegovih uloga su bile horor. I morate se setiti da su u tim danima imali više standarde produkcije. To mi je Karloff rekao, imali su vrhunske režisere, scenariste i zato su stvarali vrhunske filmove pre rata. To nije danas slučaj, sem nekoliko retkih izuzetaka kao što su filmovi “Rosemary's Baby” i “The Exorcist.”

Iako je napravio glumačku pauzu od horor žanra , Lee je lično ostao zainteresovan za okultno i njegova ogromna kolekcija od preko 12000 knjiga je posveta tome. 1971. je prvi put otputovao u Transilvaniju, legendarnu postojbinu Grofa Dracule, za potrebe snimanja dokumentarca “In Search of Dracula”, a 1977. je izdao svoju autobiografiju “Tall, Dark and Gruesome”. Lee je takodje osvojio i brojne nagrade za svoj doprinos filmu u Velikoj Britaniji, Francuskoj, Nemačkoj, Španiji, Italiji i SAD. 2001. ga je kraljica Elizabetha II nagradila ordenom.

Tokom njegove istaknute karijere, Christopher Lee je igrao raznovrsne uloge u preko 300 filmskih i televizijskih produkcija, uključujući sledeće naslove: Airport 77 (1977), Cross of Iron (1979), House of Long Shadows (1983), Shaka Zulu (1987), Gremlins II (1990), Jinnah (1998), Sleepy Hollow (1999) i BBC-ijeva produkcija Gormenghast. Lee je takodje glumio i u velikim bioskopskim hitovima: Star Wars: Attack of the Clones (2002) i trilogiji Lord of the Rings gde je tumačio lik zlog čarobnjaka Sarumana.

Tekst napisao: John Brosnan

Prevod: hororfilmovi.blog.rs