Horor filmovi

Karlofova naredna uloga je bila u horor filmu “The Old Dark House” koji je režirao Džejms Vejl 1932. godine i pri kraju te godine pojavio se u još jednoj klasičnoj horor ulozi – glumio je Mumiju. Zapravo, film “The Mummy” koji je režirao Karl Frojnd (Karl Freund) nije bio pravi horor film, više se radilo o fantazijskom trileru. 1934. godine Karlof je udružen sa Belom Lugošijem (i ovde) prvi put, u filmu “The Black Cat” Edvarda G. Almera (Edward G. Ulmer), baziranom na priči Edgara Alana Poa. 1935. godine snimio je dugo čekani nastavak Frankenštajna, film “The Bride of Frankenstein”, koji je opet režirao Džejms Vejl i u kom je Elza Lančester (Elsa Lanchester) glumila verenicu čudovišta.

Karlof je glumio čudovište u samo još jednom filmu “Son of Frankenstein” Roulenda V. Lija (Rowland V. Lee) iz 1939. godine. Svojim izražajnim položajima, veličanstvenom fotografijom Džordža Robinsona (George Robinson), sasvim dobrim scenarijom i nezaboravnom glumom Bejzila Retbouna u ulozi Frankenštajna, Bele Lugošija u ulozi Igora i Lajonela Etvila (Lionel Atwill) u ulozi policijskog inspektora sa veštačkom rukom, film je svakako održavao visoke standarde Džejmsa Vejla. (Mel Bruksov (Mel Brooks) film “Young Frankenstein”, slučajno, predstavlja stvarni rimejk “Son of Frankenstein”) Karlof je bio srećniji od Lugošija 30-ih godina pa su njegove uloge stremile da budu viših standarda, ali njih dvojica su snimili još nekoliko zajedničkih filmova uključujući film Luisa Fridlendera (Louis Friedlander) “The Raven” iz 1935. godine i film Lamberta Hajliera (Lambert Hillyer) “The Invisible Ray” iz 1936. godine.

1940. godine Karlofova filmska karijera je počela još jednim odbijanjem uloge, ali iste godine ponudjena mu je uloga u brodvejskoj komediji “Arsenic and Old Lace” i predstava je bila veoma uspešna. Ironično, Karlof se nije pojavio u filmskoj verziji (koju je režirao Frenk Kapra (Frank Capra) 1941. godine). Umesto njega, u toj ulozi se našao glumac veteran Rejmond Mesi (Raymond Massey). Takodje, u glumačkoj postavi filma bio je Piter Lori (Peter Lorre) (u ulozi koju je kasnije na sceni reprizirao Bela Lugoši). Kada se vratio u Holivud 1944. godine, jedan od filmova u kom se pojavio je bio “The House of Frankenstein” koji je režirao Erl C. Kenton (Erle C. Kenton). Čudovište je ovog puta igrao kaskader Glen Strejndž (Glenn Strange) dok je Karlof glumio ludog doktora.

1945. godine snimio je prvi od tri izvanredna filma producenta Vela Lutona (Val Lewton) i kompanije RKO. To su bili filmovi “The Body Snatcher”, “Isle of the Dead” (takodje snimljen 1945. godine) i “Bedlam” iz 1946. godine. Ovo su bili najbolji filmovi u kojima je Karlof glumio. Proveo je ostatak 40-ih češće u pozorištu nego na filmu. 1951. godine Karlof se preselio iz Holivuda u Njujork i počeo sa učestalim putovanjima nazad u Englesku. 1959. godine se vratio u Englesku za stalno i tokom dekade se često pojavljivao u televizijskim programima kao što su “Thriller” i britanska naučno-fantastična serija “Out of this World”.

1957. godina započela je treći veliki ciklus horor filma, sa pojavom studija Hammer Films. Karlof, kao i Lon Čejni mladji i drugi, iznenada se našao u poziciji da su ga ponovo tražili da bude horor zvezda, ali je kvalitet njegovih novih filmova bio daleko ispod željenog. Snimio je nekoliko relativno dobrih horor filmova početkom 60-ih, istaknute filmove koje producirao Rodžer Kormen (Roger Corman) “The Raven (1963)”, “Comedy of terrors (1968) koji je režirao Žak Turner (Jacques Tourneur) i film Marija Bave (Mario Bava) “Black Sabbath (1963)”. Nakon toga, samo još jedan značajan film koji je Karlof snimio, bio je film “Targets (1967)”, prvi film koji je režirao Kormenov, danas čuveni štićenik, Piter Bogdanovič (Peter Bogdanovich).

Dok se nalazio u Kaliforniji, u februaru 1968. godine, Karlof se razboleo, imao je bronhitis. Posle kompletiranja ugovora za četiri meksičko-američka horor filma, vratio se u Englesku gde je hospitalizovan. Tri meseca kasnije, 2. februara 1969. godine, Boris Karlof je umro. Poslednje reči o njemu je uputio njegov veliki prijatelj Robert Bloch: “Bio je divan i dražestan čovek. Svako u poslu ga je zaista voleo, poštovao i divio mu se i zato će nam uvek veoma nedostajati."